ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ
Ο κοινός παρανομαστής της ανθρώπινης επίγειας ζωής είναι η κατάληξη της, δηλαδή ο θάνατος. Ανεξάρτητα από την ατομική στάση του καθένα απέναντι στον θάνατο, που εκφράζεται είτε σαν στωϊκότητα, αδιαφορία, καρτερία ή φόβο, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια απορία: Υπάρχει ζωή και αν ναι, είναι καλή ή κακή;
Δυστυχώς η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνεται μόνο μετά το πέρας της ζωής μας.Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν κάποιες συγκλονιστικές εμπειρίες ανθρώπων που βρέθηκαν στο κατώφλι του θανάτου ή που θεωρητικά γύρισαν από αυτόν και περιγράφουν τι έζησαν. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτών των ατόμων, η ιατρική επιστήμη επιβεβαίωσε πως ήταν κλινικά νεκροί.
Πράγματι έχουν δηλωθεί πολλά περιστατικά ασθενών από ιατρούς (όπως ο Δρ Ρόουλινγκς) και νοσηλευτικό προσωπικό, που ενώ θεωρήθηκαν κλινικά νεκροί, επανήρθαν στη ζωή και περιέγραψαν κάποιες εμπειρίες τους.
Κοινά στοιχεία των περιπτώσεων αυτών ήταν τα εξείς:
Οι ασθενείς είχαν υποστεί καρδιοαναπνευστική καταστολή και δέχτηκαν ανάνηψη.
Μετά την επαναφορά τους στην ζωή μπορούσαν να περιγράψουν την εμφάνιση, τον ρουχισμό, τις κινήσεις και τα λόγια των ατόμων που συμμετείχαν στην προσπάθεια διάσωσης τους.
Είχαν οπτική επαφή με ένα πολύ ευχάριστο, όμορφο περιβάλον με ωραία χρώματα, πλούσια βλάστηση και λαμπρό ζεστό φωτισμό που υπέθεσαν πως ήταν ο παράδεισος. Παράλληλα όμως αντίκρυσαν και ένα τόπο εκ διαμέτρου αντίθετο, τρομακτικό και άσχημο που τον χαρακτήρισαν ως κόλαση.
Συνάντησαν προσφιλή τους πρόσωπα που ήταν νεκρά, όπως και άτομα του συγγενικού και φιλικού τους περιβάλλοντος που ήταν πεθαμένα από καιρό και δεν τα είχαν γνωρίσει ποτέ ούτε προσωπικά, ούτε και από φωτογραφίες τους.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ
Μετά την μελέτη αυτών των εμπειριών είναι λογικό να προκύπτουν κάποια ερωτήματα όπως:
Μήπως οι εμπειρίες είναι παραισθήσεις που προκαλούνται από φάρμακα ή από την ασθένεια των ατόμων- μαρτύρων;
Μήπως ο ρόλος της θρησκείας στην καθημερινή ζωή αυτών των ατόμων είναι τόσο καταλυτικός που τους προκαλεί οράματα και ψευδαισθήσεις;
Άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο είχαν παρόμοιες ή ανόμοιες εμπειρίες;
Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα ο Δρ Όσις και οι συνεργάτες του έκαναν μια έρευνα στις ΗΠΑ και στην Ινδία. Συμμετείχαν 1000 άτομα ιατρονοσηλευτικού προσωπικού που ασχολήθηκαν με άτομα με τέτοιες εμπειρίες. Τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν τα εξείς:
Οι ασθενείς που λάμβαναν παραισθησιογόνα φάρμακα ή που έπασχαν από ασθένειες που προκαλούσαν παραισθήσεις ήταν αριθμητικά οι λιγότεροι που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες.
Οι παραισθήσεις από φάρμακα αναφέρονται στον παρόντα κόσμο πάντα και όχι στον μεταθανάτιο.
Η περιγραφή του παραδείσου και της κόλασης που έδωσαν τα άτομα αυτά, δεν είχε ομοιότητα με την εικόνα που είχαν στο παρελθόν πλάσει στην φαντασία τους.
Οι εξωσωματικές εμπειρίες συνέβησαν σε διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, όπως σε ετοιμοθάνατους, σε ασθενείς σε ανάρρωση, αλλά και σε υγιείς.
Οι εμπειρίες αυτές ήταν κοινές ανεξάρτητα από το πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόβαθρο των ανθρώπων που τις είχαν βιώσει.Το μόνο που διαφοροποιούσαν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις ήταν η ονοματολογία των όντων και των τοπίων που περιγράφονταν.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗΣ ΠΛΑΝΗΣ
Ένα εύλογο ερώτημα που δημιουργείται στους χριστιανούς είναι το εξής:Έχει κάποιο ρόλο ο διάβολος στη δημιουργία αυτών των εμπειριών; Η απάντηση είναι καταφατική καθώς μια δαιμονική οντότητα μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός(Απ Παύλος ΄Β Κορινθ 2:14) και δημιουργεί στους ανθρώπους την πλάνη, ότι στην μεταθανάτιο ζωή δεν υπάρχει κρίση ή τιμωρία, αλλά αντίθετα μια αίσθηση αγάπης.Έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αλλάξει την ζωή του, γιατί δεν πρόκειται να κριθεί ή να τιμωρηθεί για τίποτα.
Στο συγκεκριμένο θέμα έχει τοποθετηθεί επιτυχώς ο π.Σεραφείμ Ρόουζ ο οποίος στο βιβλίο του ¨Η ψυχή μετά τον θάνατο¨αναφέρει:
Οι μεταθανάτιες εμπειρίες είναι εξωσωματικές που δεν παρέχουν γνώση για το τι συμβαίνει στην ψυχή μετά τον θάνατο, εκτός του ότι διατηρεί την αυτοσυνειδησία της.
Μετά τον θάνατο η ψυχή εισέρχεται σε ένα εναέριο κόσμο, όπου υπόκειται μικρή κρίση από τελώνεια που προσπαθούν να την παραπλανήσουν.
Τα όντα με τα οποία έρχεται σε επαφή ο άνθρωπος στον εναέριο χώρο είναι δαίμονες. Ούτε οι άγγελοι, ούτε οι νεκροί υπάρχουν εκεί.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο κοινός παρανομαστής της ανθρώπινης επίγειας ζωής είναι η κατάληξη της, δηλαδή ο θάνατος. Ανεξάρτητα από την ατομική στάση του καθένα απέναντι στον θάνατο, που εκφράζεται είτε σαν στωϊκότητα, αδιαφορία, καρτερία ή φόβο, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια απορία: Υπάρχει ζωή και αν ναι, είναι καλή ή κακή;
Δυστυχώς η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δίνεται μόνο μετά το πέρας της ζωής μας.Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν κάποιες συγκλονιστικές εμπειρίες ανθρώπων που βρέθηκαν στο κατώφλι του θανάτου ή που θεωρητικά γύρισαν από αυτόν και περιγράφουν τι έζησαν. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτών των ατόμων, η ιατρική επιστήμη επιβεβαίωσε πως ήταν κλινικά νεκροί.
Πράγματι έχουν δηλωθεί πολλά περιστατικά ασθενών από ιατρούς (όπως ο Δρ Ρόουλινγκς) και νοσηλευτικό προσωπικό, που ενώ θεωρήθηκαν κλινικά νεκροί, επανήρθαν στη ζωή και περιέγραψαν κάποιες εμπειρίες τους.
Κοινά στοιχεία των περιπτώσεων αυτών ήταν τα εξείς:
Οι ασθενείς είχαν υποστεί καρδιοαναπνευστική καταστολή και δέχτηκαν ανάνηψη.
Μετά την επαναφορά τους στην ζωή μπορούσαν να περιγράψουν την εμφάνιση, τον ρουχισμό, τις κινήσεις και τα λόγια των ατόμων που συμμετείχαν στην προσπάθεια διάσωσης τους.
Είχαν οπτική επαφή με ένα πολύ ευχάριστο, όμορφο περιβάλον με ωραία χρώματα, πλούσια βλάστηση και λαμπρό ζεστό φωτισμό που υπέθεσαν πως ήταν ο παράδεισος. Παράλληλα όμως αντίκρυσαν και ένα τόπο εκ διαμέτρου αντίθετο, τρομακτικό και άσχημο που τον χαρακτήρισαν ως κόλαση.
Συνάντησαν προσφιλή τους πρόσωπα που ήταν νεκρά, όπως και άτομα του συγγενικού και φιλικού τους περιβάλλοντος που ήταν πεθαμένα από καιρό και δεν τα είχαν γνωρίσει ποτέ ούτε προσωπικά, ούτε και από φωτογραφίες τους.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ
Μετά την μελέτη αυτών των εμπειριών είναι λογικό να προκύπτουν κάποια ερωτήματα όπως:
Μήπως οι εμπειρίες είναι παραισθήσεις που προκαλούνται από φάρμακα ή από την ασθένεια των ατόμων- μαρτύρων;
Μήπως ο ρόλος της θρησκείας στην καθημερινή ζωή αυτών των ατόμων είναι τόσο καταλυτικός που τους προκαλεί οράματα και ψευδαισθήσεις;
Άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο είχαν παρόμοιες ή ανόμοιες εμπειρίες;
Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα ο Δρ Όσις και οι συνεργάτες του έκαναν μια έρευνα στις ΗΠΑ και στην Ινδία. Συμμετείχαν 1000 άτομα ιατρονοσηλευτικού προσωπικού που ασχολήθηκαν με άτομα με τέτοιες εμπειρίες. Τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν τα εξείς:
Οι ασθενείς που λάμβαναν παραισθησιογόνα φάρμακα ή που έπασχαν από ασθένειες που προκαλούσαν παραισθήσεις ήταν αριθμητικά οι λιγότεροι που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες.
Οι παραισθήσεις από φάρμακα αναφέρονται στον παρόντα κόσμο πάντα και όχι στον μεταθανάτιο.
Η περιγραφή του παραδείσου και της κόλασης που έδωσαν τα άτομα αυτά, δεν είχε ομοιότητα με την εικόνα που είχαν στο παρελθόν πλάσει στην φαντασία τους.
Οι εξωσωματικές εμπειρίες συνέβησαν σε διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, όπως σε ετοιμοθάνατους, σε ασθενείς σε ανάρρωση, αλλά και σε υγιείς.
Οι εμπειρίες αυτές ήταν κοινές ανεξάρτητα από το πολιτισμικό και θρησκευτικό υπόβαθρο των ανθρώπων που τις είχαν βιώσει.Το μόνο που διαφοροποιούσαν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις ήταν η ονοματολογία των όντων και των τοπίων που περιγράφονταν.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗΣ ΠΛΑΝΗΣ
Ένα εύλογο ερώτημα που δημιουργείται στους χριστιανούς είναι το εξής:Έχει κάποιο ρόλο ο διάβολος στη δημιουργία αυτών των εμπειριών; Η απάντηση είναι καταφατική καθώς μια δαιμονική οντότητα μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός(Απ Παύλος ΄Β Κορινθ 2:14) και δημιουργεί στους ανθρώπους την πλάνη, ότι στην μεταθανάτιο ζωή δεν υπάρχει κρίση ή τιμωρία, αλλά αντίθετα μια αίσθηση αγάπης.Έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αλλάξει την ζωή του, γιατί δεν πρόκειται να κριθεί ή να τιμωρηθεί για τίποτα.
Στο συγκεκριμένο θέμα έχει τοποθετηθεί επιτυχώς ο π.Σεραφείμ Ρόουζ ο οποίος στο βιβλίο του ¨Η ψυχή μετά τον θάνατο¨αναφέρει:
Οι μεταθανάτιες εμπειρίες είναι εξωσωματικές που δεν παρέχουν γνώση για το τι συμβαίνει στην ψυχή μετά τον θάνατο, εκτός του ότι διατηρεί την αυτοσυνειδησία της.
Μετά τον θάνατο η ψυχή εισέρχεται σε ένα εναέριο κόσμο, όπου υπόκειται μικρή κρίση από τελώνεια που προσπαθούν να την παραπλανήσουν.
Τα όντα με τα οποία έρχεται σε επαφή ο άνθρωπος στον εναέριο χώρο είναι δαίμονες. Ούτε οι άγγελοι, ούτε οι νεκροί υπάρχουν εκεί.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι παραπάνω μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αθάνατης ψυχής στον άνθρωπο, την κρίση της επίγειας ζωής, την ύπαρξη παραδείσου, κόλασης, αγγέλων και δαιμόνων.Χρέος των χριστιανών είναι να ακολουθήσουν την θέση της Ορθόδοξης εκκλησίας σε αυτό το θέμα και να είναι προσεκτικοί για να μην παραπλανηθούν από λάγνες απόψεις που σκοπό έχουν να τους εξαπατήσουν, ώστε να χάσουν την αιώνια βασιλεία του Θεού.