ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΙ ΑΝΝΑ
Στην Παλαιστίνη ζούσε ένα αγαπημένο αντρόγυνο, ο Ιωακείμ και η Άννα. Ήταν άνθρωποι πιστοί που δεν αμελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και καλόψυχοι που βοηθούσαν τους συνανθρώπους τους. Ανήκαν στην ανώτερη οικονομική και κοινωνική τάξη της πόλης και κατάγονταν από την γενιά του Δαβίδ. Φαινομενικά τα είχαν όλα στην ζωή τους εκτός όμως από το σημαντικότερο, ένα παιδί.
Εκείνη την εποχή, λόγω της νοοτροπίας που επικρατούσε, οι άτεκνοι ήταν περιφρονημένοι και ακόμα και στον Ναό ήταν υποχρεωμένοι να στέκονται στο περιθώριο. Μια μέρα, που ήταν μεγάλη γιορτή για τους Εβραίους, ο Ιωακείμ και η Άννα, όπως είχαν συνήθεια, πήγαν στον Ναό. Συνεπαρμένοι όμως από την πίστη και την κατάνυξη έκαναν το λάθος να παραβούν τον κανονισμό και να δώσουν την λειτουργία τους στον Ιερέα πρώτοι και όχι τελευταίοι, ως όφειλαν. Η πράξη τους εξόργισε τον Ιερέα που δημόσια τους πρόσβαλλε και τους έδιωξε από την Εκκλησία θεωρώντας τους καταραμένους. Εκείνοι δεν αντέδρασαν αλλά με ταπείνωση και περίλυποι εγκατέλειψαν τον Ναό και κατευθύνθηκαν στο σπίτι τους.
Στον δρόμο της επιστροφής, ο Ιωακείμ είπε στην γυναίκα του πως αδυνατούσε να γυρίσει γιατί αισθανόταν ντροπή και θλίψη και το βάρος της κατάρας του ήταν δυσβάσταχτο. Συμβούλεψε την Άννα να επιστρέψει στο σπίτι τους και να κάνει αδιάκοπα προσευχές και ελεημοσύνες για να συγχωρεθούν και για να τους λυπηθεί ο Θεός και να τους χαρίσει ένα παιδί. Εκείνος, με τη σειρά του, θα πήγαινε σε ένα βουνό για να νηστέψει και να προσευχηθεί. Ήθελε απεγνωσμένα ένα παιδί και θεωρούσε πως η ζωή του δεν είχε νόημα εφόσον δεν είχε απόγονο και κληρονόμο.
Η Άννα υπάκουσε και έκανε ότι την συμβούλεψε ο άνδρας της. Ζητούσε από τον παντοδύναμο Κύριο που έκανε τόσα θαύματα να της χαρίσει ένα παιδί όπως έδωσε τον Ισαάκ στην ηλικιωμένη Σάρα και τον Προφήτη Σαμουήλ στην Άννα. Εκτός όμως από την παράκληση, έδωσε τη υπόσχεση πως θα αφιέρωνε το παιδί στον Ναό. Ο Θεός συμπόνεσε το ζευγάρι και έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στο βουνό που βρισκόταν ο Ιωακείμ. Του αποκάλυψε πως η περίοδος της λύπης τελείωσε και πως ο Θεός θα τους χάριζε ένα κοριτσάκι το οποίο ήταν προορισμένο να γίνει η μητέρα του Θεού. Του είπε πως η σύλληψη του Κυρίου θα γινόταν θαυμαστά και η Μαρία, η κόρη του, θα ήταν αειπάρθενος. Ο Ιωακείμ, χαρούμενος, επέστρεψε στο σπίτι και ενημέρωσε τη γυναίκα του η οποία είχε δεχτεί και εκείνη την επίσκεψη του Αρχαγγέλου.
Εκείνο το βράδι έγινε η σύλληψη της Θεοτόκου. Όταν πέρασαν 8 ημέρες από την γέννησή της, ο Ιωακείμ, τηρώντας το έθιμο, κάλεσε τους Ιερείς στο σπίτι για να τους κεράσει και να δώσουν το όνομα στην κόρη του. Την ονόμασαν Μαριάμ που έχει διπλό νόημα. Σημαίνει Βασίλισσα όπως και «εκείνη που μόνη της θα γλιτώσει όλους τους ανθρώπους από την αμαρτία».
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ
Τα γεγονότα: Όταν πέρασαν 3 χρόνια από την γέννηση της Θεοτόκου, οι γονείς της θυμήθηκαν την υπόσχεση που είχαν δώσει και ετοιμάστηκαν για την τέλεση του τάματός τους. Συγκέντρωσαν τις παρθένες κοπέλες της γειτονιάς τους και πολλές του τόπου τους και με λαμπάδες πήγαν στον Ναό. Εκεί, Αρχιερέας ήταν ο Προφήτης Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου,. Όταν αντίκρισε το μικρό κοριτσάκι αναγνώρισε την ταυτότητά της και τον ρόλο που θα αναλάμβανε και άρχισε να την εγκωμιάζει. Στην συνέχεια, μιλώντας με τον Ιωακείμ και την Άννα και αφού τους τίμησε λόγω της σχέσης τους με την μητέρα του Θεού, έμαθε για το τάμα τους. Οδήγησε λοιπόν την μικρή Μαρία στο Ιερό όπου ήταν η στάμνα του Μωυσή που φύλαγε το μάννα, η ράβδος του Ααρών, το χρυσό θυμιατήρι και οι πλάκες που ήταν γραμμένος ο Νόμος του Θεού. Με το πέρασμα της Μαρίας, όλα αυτά τα Άγια έπεσαν και την προσκύνησαν. Εκεί έμεινε η Θεοτόκος 12 χρόνια. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα αλλά ούτε τολμούσε να μπει στο Ιερό εκτός από τον Αρχιερέα οποίος την επισκεπτόταν μια φορά τον χρόνο. Στην διάρκεια της παραμονής της εκεί, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ φρόντιζε για τις ανάγκες της και οι Άγγελοι της κρατούσαν συντροφιά. Όταν έγινε 15 χρονών έφυγε από τον Ναό και ο Ιωσήφ ανέλαβε την προστασία της.
Τα εγκώμια του Ζαχαρία στην Μαρία: Ο Ζαχαρίας βλέποντας την Μαρία άρχισε να την εγκωμιάζει. Καταρχήν, δήλωσε πως η παρουσία της στη γη εκπληρώνει τα λόγια όλων των Προφητών οι οποίοι μίλησαν για την Βασίλισσα και Μητέρα του Θεού, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Χαρακτηριστικά ανέφερε:
• Ησαΐας: Την αποκάλεσε ΠΑΡΘΕΝΟ λόγω του τρόπου σύλληψης του Ιησού.
• Ιεζεκιήλ: Είπε πως η Παναγία ήταν ΘΥΡΑ κλειστή που εκτός από τον Μεγάλο Βασιλιά κανείς δεν μπορεί να εισέλθει. Ο Προφήτης αναφερόταν στην παρθενία της Θεοτόκου καθώς η άσπιλη σύλληψη του Ιησού ήταν ένα θαύμα. Η Μαρία παρέμεινε αγνή για αυτό και καλείται Αειπάρθενος.
• Δανιήλ: Την αποκαλεί ΟΡΟΣ. Όπως από το όρος κόπηκε ένα κομμάτι χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση και κατέστρεψε την χρυσή εικόνα του Ναβουχοδονόσορα, έτσι και ο Ιησούς γεννήθηκε χωρίς συμμετοχή άνδρα για να διαλύσει όλα τα επίγεια βασίλεια και να κηρύξει την Ουράνια Βασιλεία.
• Ιακώβ: Ο όρος ΣΚΑΛΑ που χρησιμοποίησε ο Προφήτης ήταν αλληγορικός. Μέσω της σκάλας οι Άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν από τον ουρανό στη γη. Με το ίδιο μέσο, μια σκάλα που είναι η Παναγία, ο Ιησούς ενανθρωπίστηκε και ήρθε στη γη και οι άνθρωποι κερδίζουν την σωτηρία και οδεύουν στον Ουρανό.
• Δαβίδ: Την αποκαλεί ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
• Σολομώντας: Ο σοφός βασιλιάς την θεωρούσε ΤΙΜΙΟΤΑΤΗ, την μόνη από όλες τις γυναίκες.
Ο Ζαχαρίας όμως την παρομοίασε, στη συνέχεια, και με τα Άγια των Αγίων. Συγκεκριμένα:
• Στάμνα του Μωυσή: Η στάμνα του Μωυσή προεικόνιζε την Παναγία. Όπως εκεί φύλαγε ο Μωυσής το μάννα που έθρεφε τους Εβραίους, έτσι και η Μαρία θα σαρκώσει τον Ουράνιο Άρτο που θα θρέψει τους Χριστιανούς.
• Η ράβδος του Ααρών: Άλλος ένας συμβολισμός της γέννησης του Ιησού. Η ράβδος του Ααρών ήταν ξερή και βλάστησε χωρίς νερό. Η Παναγία με πανομοιότυπο θαυμαστό τρόπο, χωρίς σπορά ανδρός, αλλά παρθένα, έφερε στον κόσμο, τον Ιησού.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ
Ο Ζαχαρίας οδηγώντας την Παναγία στα Άγια των Αγίων εξέφρασε την προσωπική του ευτυχία που αξιώθηκε να γνωρίσει την μητέρα του Θεού. Η παρουσία της σηματοδοτούσε την εκπλήρωση των προσδοκιών, των προφητειών και των ελπίδων όλων των πιστών στο πέρασμα πάρα πολλών χρόνων.
Η Παναγία είναι το πρόσωπο που τιμούν όλοι, από τους Αρχαγγέλους μέχρι τους απλούς ανθρώπους. Είναι η λύτρωση των χριστιανών και ο τρόμος των δαιμόνων. Είναι ο πιο αγνός άνθρωπος που γνώρισε την ύψιστη τιμή να γίνει μητέρα του Θεού και ο κρίκος που μας συνδέει μαζί Του.
Στην Παλαιστίνη ζούσε ένα αγαπημένο αντρόγυνο, ο Ιωακείμ και η Άννα. Ήταν άνθρωποι πιστοί που δεν αμελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και καλόψυχοι που βοηθούσαν τους συνανθρώπους τους. Ανήκαν στην ανώτερη οικονομική και κοινωνική τάξη της πόλης και κατάγονταν από την γενιά του Δαβίδ. Φαινομενικά τα είχαν όλα στην ζωή τους εκτός όμως από το σημαντικότερο, ένα παιδί.
Εκείνη την εποχή, λόγω της νοοτροπίας που επικρατούσε, οι άτεκνοι ήταν περιφρονημένοι και ακόμα και στον Ναό ήταν υποχρεωμένοι να στέκονται στο περιθώριο. Μια μέρα, που ήταν μεγάλη γιορτή για τους Εβραίους, ο Ιωακείμ και η Άννα, όπως είχαν συνήθεια, πήγαν στον Ναό. Συνεπαρμένοι όμως από την πίστη και την κατάνυξη έκαναν το λάθος να παραβούν τον κανονισμό και να δώσουν την λειτουργία τους στον Ιερέα πρώτοι και όχι τελευταίοι, ως όφειλαν. Η πράξη τους εξόργισε τον Ιερέα που δημόσια τους πρόσβαλλε και τους έδιωξε από την Εκκλησία θεωρώντας τους καταραμένους. Εκείνοι δεν αντέδρασαν αλλά με ταπείνωση και περίλυποι εγκατέλειψαν τον Ναό και κατευθύνθηκαν στο σπίτι τους.
Στον δρόμο της επιστροφής, ο Ιωακείμ είπε στην γυναίκα του πως αδυνατούσε να γυρίσει γιατί αισθανόταν ντροπή και θλίψη και το βάρος της κατάρας του ήταν δυσβάσταχτο. Συμβούλεψε την Άννα να επιστρέψει στο σπίτι τους και να κάνει αδιάκοπα προσευχές και ελεημοσύνες για να συγχωρεθούν και για να τους λυπηθεί ο Θεός και να τους χαρίσει ένα παιδί. Εκείνος, με τη σειρά του, θα πήγαινε σε ένα βουνό για να νηστέψει και να προσευχηθεί. Ήθελε απεγνωσμένα ένα παιδί και θεωρούσε πως η ζωή του δεν είχε νόημα εφόσον δεν είχε απόγονο και κληρονόμο.
Η Άννα υπάκουσε και έκανε ότι την συμβούλεψε ο άνδρας της. Ζητούσε από τον παντοδύναμο Κύριο που έκανε τόσα θαύματα να της χαρίσει ένα παιδί όπως έδωσε τον Ισαάκ στην ηλικιωμένη Σάρα και τον Προφήτη Σαμουήλ στην Άννα. Εκτός όμως από την παράκληση, έδωσε τη υπόσχεση πως θα αφιέρωνε το παιδί στον Ναό. Ο Θεός συμπόνεσε το ζευγάρι και έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στο βουνό που βρισκόταν ο Ιωακείμ. Του αποκάλυψε πως η περίοδος της λύπης τελείωσε και πως ο Θεός θα τους χάριζε ένα κοριτσάκι το οποίο ήταν προορισμένο να γίνει η μητέρα του Θεού. Του είπε πως η σύλληψη του Κυρίου θα γινόταν θαυμαστά και η Μαρία, η κόρη του, θα ήταν αειπάρθενος. Ο Ιωακείμ, χαρούμενος, επέστρεψε στο σπίτι και ενημέρωσε τη γυναίκα του η οποία είχε δεχτεί και εκείνη την επίσκεψη του Αρχαγγέλου.
Εκείνο το βράδι έγινε η σύλληψη της Θεοτόκου. Όταν πέρασαν 8 ημέρες από την γέννησή της, ο Ιωακείμ, τηρώντας το έθιμο, κάλεσε τους Ιερείς στο σπίτι για να τους κεράσει και να δώσουν το όνομα στην κόρη του. Την ονόμασαν Μαριάμ που έχει διπλό νόημα. Σημαίνει Βασίλισσα όπως και «εκείνη που μόνη της θα γλιτώσει όλους τους ανθρώπους από την αμαρτία».
ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ
Τα γεγονότα: Όταν πέρασαν 3 χρόνια από την γέννηση της Θεοτόκου, οι γονείς της θυμήθηκαν την υπόσχεση που είχαν δώσει και ετοιμάστηκαν για την τέλεση του τάματός τους. Συγκέντρωσαν τις παρθένες κοπέλες της γειτονιάς τους και πολλές του τόπου τους και με λαμπάδες πήγαν στον Ναό. Εκεί, Αρχιερέας ήταν ο Προφήτης Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου,. Όταν αντίκρισε το μικρό κοριτσάκι αναγνώρισε την ταυτότητά της και τον ρόλο που θα αναλάμβανε και άρχισε να την εγκωμιάζει. Στην συνέχεια, μιλώντας με τον Ιωακείμ και την Άννα και αφού τους τίμησε λόγω της σχέσης τους με την μητέρα του Θεού, έμαθε για το τάμα τους. Οδήγησε λοιπόν την μικρή Μαρία στο Ιερό όπου ήταν η στάμνα του Μωυσή που φύλαγε το μάννα, η ράβδος του Ααρών, το χρυσό θυμιατήρι και οι πλάκες που ήταν γραμμένος ο Νόμος του Θεού. Με το πέρασμα της Μαρίας, όλα αυτά τα Άγια έπεσαν και την προσκύνησαν. Εκεί έμεινε η Θεοτόκος 12 χρόνια. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα αλλά ούτε τολμούσε να μπει στο Ιερό εκτός από τον Αρχιερέα οποίος την επισκεπτόταν μια φορά τον χρόνο. Στην διάρκεια της παραμονής της εκεί, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ φρόντιζε για τις ανάγκες της και οι Άγγελοι της κρατούσαν συντροφιά. Όταν έγινε 15 χρονών έφυγε από τον Ναό και ο Ιωσήφ ανέλαβε την προστασία της.
Τα εγκώμια του Ζαχαρία στην Μαρία: Ο Ζαχαρίας βλέποντας την Μαρία άρχισε να την εγκωμιάζει. Καταρχήν, δήλωσε πως η παρουσία της στη γη εκπληρώνει τα λόγια όλων των Προφητών οι οποίοι μίλησαν για την Βασίλισσα και Μητέρα του Θεού, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Χαρακτηριστικά ανέφερε:
• Ησαΐας: Την αποκάλεσε ΠΑΡΘΕΝΟ λόγω του τρόπου σύλληψης του Ιησού.
• Ιεζεκιήλ: Είπε πως η Παναγία ήταν ΘΥΡΑ κλειστή που εκτός από τον Μεγάλο Βασιλιά κανείς δεν μπορεί να εισέλθει. Ο Προφήτης αναφερόταν στην παρθενία της Θεοτόκου καθώς η άσπιλη σύλληψη του Ιησού ήταν ένα θαύμα. Η Μαρία παρέμεινε αγνή για αυτό και καλείται Αειπάρθενος.
• Δανιήλ: Την αποκαλεί ΟΡΟΣ. Όπως από το όρος κόπηκε ένα κομμάτι χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση και κατέστρεψε την χρυσή εικόνα του Ναβουχοδονόσορα, έτσι και ο Ιησούς γεννήθηκε χωρίς συμμετοχή άνδρα για να διαλύσει όλα τα επίγεια βασίλεια και να κηρύξει την Ουράνια Βασιλεία.
• Ιακώβ: Ο όρος ΣΚΑΛΑ που χρησιμοποίησε ο Προφήτης ήταν αλληγορικός. Μέσω της σκάλας οι Άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν από τον ουρανό στη γη. Με το ίδιο μέσο, μια σκάλα που είναι η Παναγία, ο Ιησούς ενανθρωπίστηκε και ήρθε στη γη και οι άνθρωποι κερδίζουν την σωτηρία και οδεύουν στον Ουρανό.
• Δαβίδ: Την αποκαλεί ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
• Σολομώντας: Ο σοφός βασιλιάς την θεωρούσε ΤΙΜΙΟΤΑΤΗ, την μόνη από όλες τις γυναίκες.
Ο Ζαχαρίας όμως την παρομοίασε, στη συνέχεια, και με τα Άγια των Αγίων. Συγκεκριμένα:
• Στάμνα του Μωυσή: Η στάμνα του Μωυσή προεικόνιζε την Παναγία. Όπως εκεί φύλαγε ο Μωυσής το μάννα που έθρεφε τους Εβραίους, έτσι και η Μαρία θα σαρκώσει τον Ουράνιο Άρτο που θα θρέψει τους Χριστιανούς.
• Η ράβδος του Ααρών: Άλλος ένας συμβολισμός της γέννησης του Ιησού. Η ράβδος του Ααρών ήταν ξερή και βλάστησε χωρίς νερό. Η Παναγία με πανομοιότυπο θαυμαστό τρόπο, χωρίς σπορά ανδρός, αλλά παρθένα, έφερε στον κόσμο, τον Ιησού.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ
Ο Ζαχαρίας οδηγώντας την Παναγία στα Άγια των Αγίων εξέφρασε την προσωπική του ευτυχία που αξιώθηκε να γνωρίσει την μητέρα του Θεού. Η παρουσία της σηματοδοτούσε την εκπλήρωση των προσδοκιών, των προφητειών και των ελπίδων όλων των πιστών στο πέρασμα πάρα πολλών χρόνων.
Η Παναγία είναι το πρόσωπο που τιμούν όλοι, από τους Αρχαγγέλους μέχρι τους απλούς ανθρώπους. Είναι η λύτρωση των χριστιανών και ο τρόμος των δαιμόνων. Είναι ο πιο αγνός άνθρωπος που γνώρισε την ύψιστη τιμή να γίνει μητέρα του Θεού και ο κρίκος που μας συνδέει μαζί Του.